ما باید حداقل تا نیم قرن آینده یا بیشتر با زیرساخت هایی که امروز می سازیم زندگی کنیم. بسیاری از دارایی های زیرساختی قبل از ما بوده اند و بعد از ما نیز خواهند بود. علاوه بر این ما باید روی زیرساخت‌های انعطاف‌پذیر سرمایه‌گذاری کنیم و این نه فقط برای بهبود تاب‌آوری خود زیرساخت ها، بلکه بخاطر افزایش تاب آوری خدماتی است که به واسطه این زیرساخت ها در جامعه ارائه می شود.
ارزش پولی دارایی ها در جهان روز به روز در حال افزایش است. تقریبا در ۲۰ سال گذشته ارزش آنها سه برابر شده است. بیش از سه چهارم این افزایش بخاطر بالا رفتن قیمت آنهاست و حدود ۲۸ درصد نیز به دلیل سرمایه گذاری بر روی توسعه دارایی های جدید. طبق برآورد موسسه مکنزی ارزش دارایی های جهان در سال ۲۰۲۰ در حدود ۵۰۰ تریلیون دلار (۵۰۰ هزار میلیارد دلار) تخمین زده شده است. از این میزان حدود ۶۹ درصد در حوزه زمین و ساختمان است! ماشین آلات، تجهیزات و زیرساخت ها نیز سهم ۱۷ درصدی به خود اختصاص داده اند یعنی رقمی معادل ۸۵ تریلیون دلار.
حالا اگر این اعداد را با گزارش مجله اکونومیست که آن هم از گزارش دیگری از موسسه مکنزی اقتباس شده در کنار هم قرار دهید، به نتایج قابل توجهی می رسید.
تا سال ۲۰۳۰ جهان به سرمایه گذاری معادل ۵۷ تریلیون دلار بر روی زیرساخت ها احتیاج دارد.این یعنی چیزی در حدود ۴درصد از تولید ناخالص داخلی جهانی. اولویت بندی این سرمایه گذاری نیز به ترتیب بر روی راه، برق، آب، مخابرات، ریل، فرودگاه و بنادر است. این مقدار سرمایه فقط برای احداث و توسعه است و شامل نوسازی و بازسازی، بهره برداری و نگهداری و تعمیرات نمی شود.
با توجه به اینکه هیچ دولتی اینچنین سرمایه ای را در اختیار ندارد، راهکار چیست؟ مدیریت دارایی های زیرساختی